15 Ιούν Σύγχρονη ελληνική καλλιγραφία – μία υπέροχη ξεχασμένη τέχνη
Λίγα λόγια Ιστορική αναδρομή (Πηγή Βικιπαίδεια)
Καλλιγραφία, από τη λέξη κάλλος και γραφή. Η Τέχνη της καλής γραφής για το γραπτό λόγο, τη διακόσμηση, την καλλιτεχνική έκφραση. Στις μέρες μας είναι ξεχασμένη τέχνη, περιορίζεται σε εκθέσεις τέχνης. Στην Ελλάδα εδώ και σαράντα χρόνια δεν διδάσκεται στο σχολείο. Παλαιότερα οι μαθητές διδάσκονταν με τον κονδυλοφόρο. Η Ρωμαϊκή καλλιγραφία ξεκίνησε στη Ρώμη το 600 π. Χ. αρχικά μόνο στα κεφαλαία
γράμματα.
Τον 2ο και 3ο αιώνα μ. Χ. Εμφανίστηκε σε μοναστήρια. Ελληνικές γραμματοσειρές από παλιά είναι η αρχαία ελληνική και η βυζαντινή σε πολλές παραλλαγές. Πολλοί πολιτισμοί έχουν τη δική τους καλλιγραφία ? έργα τέχνης όπως η κινεζική και αραβική. Η καλλιγραφία χρησιμοποιεί πένες που τις βουτάς στο μελάνι. Στην εικαστική καλλιγραφία χρησιμοποιούνται πινέλα, μύτη μπαμπού ή φτερά. Στην Ελλάδα οι πιο συνηθισμένες γραμματοσειρές είναι η πλάγια γραφή (italic) και η πλάγια καμπυλωτή(copperplate).
Συμπεράσματα ? Αποτίμηση του προγράμματος μέσα από την υλοποίηση στην τάξη.
Οι μαθητές της σύγχρονης κοινωνίας της τεχνολογίας είναι σημαντικό να γνωρίζουν την τέχνη της καλλιγραφίας. Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές υπάρχουν έτοιμες γραμματοσειρές της καλλιγραφίας. Με ένα πάτημα του κατάλληλου κουμπιού, όλο το κείμενο αλλάζει γραμματοσειρά. Στην πραγματικότητα, άραγε πώς είναι η εξάσκηση στο χαρτί; Αυτό ακριβώς οι μαθητές το γνώρισαν, τους άρεσε, τους ταξίδεψε.
Όλοι κάτι είχαν να πουν, να διηγηθούν, ακόμα: ” Ο παππούς μου, κυρία ασχολιόταν με την τέχνη. Σκάλιζε γράμματα καλλιγραφικά πάνω στο ξύλο”. Ο άνθρωπος κουβαλάει μνήμες, κρυμμένους θησαυρούς, μεταφέροντας τους από γενιά σε γενιά.
Τίποτα δεν ξεχνιέται, τίποτα δεν είναι μάταιο. Ό,τι ωραίο χτίζεται δύσκολα γκρεμίζεται. Μένει στους αιώνες, διαιωνίζεται και εξελίσσεται! Πόση αξία αποκτούν τα γραπτά με τα όμορφα γράμματα! Στην πρώτη τάξη κεντρίστηκε το ενδιαφέρον να παρουσιάζουν όμορφα γραμμένα τα γραπτά τους. Γνώρισαν πόσο πολύπλοκη ήταν η γραφή παλαιότερα (πνεύματα , δασείες, περισπωμένες, ψιλές) εκτιμώντας την σημερινή απλούστερη μορφή.
Οι μαθητές γνώρισαν επίσης τις διάφορες μορφές παλαιότερης λαϊκής τέχνης όπως το κέντημα πάνω σε μαντήλι, το μονόγραμμα που υπήρχε στο πάνινο μαντηλάκι του κάθε μαθητή και όχι των χαρτομάντιλων της νεότερης εποχής. Πόσο τους μάγεψε η αναδρομή στο παρελθόν! Αλήθεια χωρίς το παρελθόν δεν υπάρχει ελπιδοφόρο μέλλον!